Mecliste uzun zamandır ilk kez toplumun geniş kesimlerini temsil etmesi beklenen çok sayıda siyasi parti yer alıyor.
Seçim barajının yüzde 7'ye düşürülmesinden çok Cumhurbaşkanlığı Sistemi nedeniyle ittifak zorunluluğuyla ortaya çıktı bu tablo.
14 Mayıs seçimleri sonucunda özellikle Millet İttifakı'nda yer alan 6 parti de Meclis'te sandalye sahibi oldu.
Cumhur İttifakı da HÜDA PAR gibi normal şartlarda Meclise girmesi mümkün olmayan bir partiyi taşıdı.
Türkiye İşçi Partisi ile Yeşil Sol Parti de Meclis'te.
Ekonomik olarak yangın yerine dönen ülkede, farklı siyasi eğilimlerin temsil ediliyor olması çözüm için umut olmalı normalde.
Ama değil...
Artık ezberlenmiş söylemler dışında yeni bir şey duymuyor halkın kulakları.
Görüntü zaten uzun tatiller arasında çalışılıyormuş gibi.
Toplumun belki de ilk kez etkili bir muhalefete ihtiyacı olduğu, iktidardan çok o sıralara gözlerin kaydığı bir dönemdeyiz.
Muhalefet ise hala seçimin iç hesaplaşmasının derdinde.
CHP gibi fırtınaların koptuğu bir liderlik yarışı da var sahnede, hiçbir şey olmamış gibi yola devam edenler de...
Ekonomik krizin faturasının ağır biçimde toplumun sırtına yüklendiği bu dönemde muhalefet yapan yine halk.
Mecliste vergi düzenlemeleriyle ilgili oylamaya çok sayıda milletvekilinin katılmadığı görüldü örneğin.
Ya da seçimden sonra deprem bölgesine giden siyasi parti lideri oldu mu?
Bölgede hala 55 bin kişi çadırlarda yaşıyor, daha fazlası da konteynırlarda.
Seçim bitince bu insanları hatırlayan siyasetçi kaldı mı?
Ekonomiden eğitime, sağlıktan hukuka her şeyin siyasete göbekten bağlı olduğu ülkede elbette gözler onlara çevrilecek.
Seçimden sonra tam siper oldukları ya da partilerinde koltuk derdine düştükleri için derin sorunlara rağmen görünmez olmaları da haklı şekilde eleştiriliyor.
Halk sorunlarla baş başa; Depremzede sesini duyurmaya çalışıyor, geçim derdindeki emekliler yürümek istiyor, sağlık çalışanları iş bırakmaya hazırlanıyor, ormanların madenlere kurban etmek istemeyenler gözaltına alınıyor...
Çözüm olması beklenen siyasetçiler ise ortada yok.
Uluslararası endekslerde en umutsuz toplumlarından biri olarak gösterilen bu ülkenin en mutlu siyasetçileri onlar...
Neden olmasın; Yetki çok, sorumluluk duygusu yok!